Hoe was de Centraal Azië - Zweden Outreach? (Deel 1)

Het heeft even op zich laten wachten, maar ik zou jullie nog graag een update geven over de Outreach naar Centraal Azië en Zweden. Ik heb er wel wat over verteld in het filmpje dat ik heb laten zien in de Hoeksteen, maar sinds er meer mensen die mij volgen naast de kerk, zal ik ook een geschreven versie maken:). Ik doe het in twee verschillende delen omdat ik denk dat dat iets overzichtelijker zal zijn. Dus deel 1: Centraal Azië en deel 2: Zweden. 

Centraal Azië*

Waar te beginnen?....De heenreis was al een avontuurtje op zichzelf. Omdat het zo stormde boven de hoofdstad, zijn we na 2 uur te cirkelen boven de stormwolken, geland in een andere stad en had ik bijna een nieuw land af kunnen strepen. Mijn regel is echter dat ik in ieder geval een nacht heb moeten slapen in een nieuw land om te mogen zeggen dat ik er ben geweest. De storm klaarde snel genoeg op zodat we uiteindelijk nooit, daadwerkelijk, het vliegtuig uit zijn geweest. Dus na een paar uurtjes waren we toch uiteindelijk aangekomen op bestemming. 

Voor de hele 5 weken dat we daar waren verbleven we in dezelfde stad, deels omdat dat iets beter ging en stabiliteit gaf voor Oliver (2 jaar oud teamlid:)), maar voornamelijk omdat dat de deuren opende om diepere relaties te bouwen. We zijn er erg goed opgevangen door een stel dat daar ook als zendeling werkt en zij hebben voor ons kunnen regelen dat we echt ons eigen stekje hadden voor die weken, wat echt wel een hele zegen was. We hadden zelfs ruimte over, waarbij we één kamer konden omtoveren tot een gebedskamer. Overal hadden we briefjes aan de muren hangen, met bijvoorbeeld de namen van de mensen die we ontmoetten of verschillende bediening waarbij we hielpen. 

In de tijd dat we daar waren hebben we het meest geholpen in een stad, 20 minuutjes buiten de hoofdstad. In deze stad wonen bijna alleen maar vluchteling die vanuit een nabij gelegen land daarheen waren gevlucht. Hier wachtten velen op een sponsor in Canada om door te kunnen reizen. 

In die stad hebben we deel uitgemaakt van veel verschillende dingen, zoals volleybal en voetbal voor meiden en Engels les. We hebben veel lol gehad in het samenstellen van een lesprogramma voor 7 lessen bij een centrum waar we 2 keer per week lesgaven. Zo leerden we de studenten goed kennen en het was een goede uitdaging om te zien hoe we Jezus konden reflecteren op een plek waar we niet openlijk over Hem mochten vertellen voor de klas. Onder het kopje 'creative writing and storytelling' hebben we de leerlingen beide technische dingen van het vak geleerd, maar ook kunnen bemoedigen dat hun verhaal ertoe doet en dat ze allemaal creatief zijn.  Er hebben mensen gezongen en gerapt, we hebben samen Zweedse chocoladebollen gemaakt en er zijn verhalen geschreven. Het was gaaf om zo met deze bijzondere mensen te lopen, ook al was het voor korte duur, ik denk dat elk van ons in het team ze wel in ons hart hebben gesloten. 

Naast de programma's waarbij we mee hebben kunnen draaien, hebben we mensen ook thuis bezocht. Op deze manier leer je mensen echt op een andere manier kennen. 

Daar hebben we echt de gastvrijheid uit die regio mogen ervaren, maar ook persoonlijke verhalen gehoord hoe mensen daar terecht zijn gekomen.

Ik denk dat het de mensen en verhalen zijn die me het langste bij zullen blijven. Het was beide zo bijzonder en mooi, als ook hartverscheurend en lastig om de realiteit onder ogen te zien waarin zij leven en de dingen die zij hebben meegemaakt in hun thuisland.  

Omdat ik niet alles kan delen, heb ik twee verhalen gekozen die ik jullie wil vertellen van mensen die wij daar hebben ontmoet. 

(Het zijn naast mooie, ook heftige verhalen, dus voel je vrij op het schuingedrukte deel over te slaan als je voelt dat je je daar beter bij voelt)

Allereerst kwamen we op bezoek bij een heel warm stel. Ze waren hier net zes maanden gelden naartoe gevlucht omdat de jongere zus van de vrouw hier al woonde. 

Het zijn één van de meest gastvrije en liefhebbende mensen die ik ooit heb ontmoet. Al konden ze bijna geen Engels weerhield hen dat niet om betrokken te willen zijn in de gesprekken en contact te leggen. De vrouw had echt een hart voor kinderen en werd er altijd blij van als we Oliver meenamen op bezoek. 

Ze hebben open hun verhaal met ons gedeeld. Een van de meest aangrijpende dingen die in hun leven gebeurd zijn, is dat ze twee baby's hebben verloren. De eerste was al in de buik gestorven nadat de vrouw in de stad aan het lopen was en dichtbij een bom ontplofte. Waarschijnlijk was de angst en de stress te veel. De tweede baby werd geboren met een gat in het hartje waardoor het na 10 dagen overleed.

Toen we hun leeftijd vroegen zeiden ze dat ze 30 waren, 1 jaar ouder dat het stel dat bij ons in het team zat. We vroegen waarom hij er zoveel ouder uitzag en hij zei dat dat komt door het leven wat hij geleefd heeft. 

Ondanks al deze pijn hebben ze nog zoveel vreugde, en tref je ze bijna altijd aan met een lach op hun gezicht. Bij mij was wel eens de vraag opgekomen, ''hoe?" 

Toen we het aan de man vroegen, vertelde Hij glimlachend over hoe Groot en Goed God is. Zij hebben een vast geloof en een vaste hoop in Jezus gevonden, die ze niet in de Islam vonden. Jezus is hun hoop.

De tweede familie waar ik jullie over wil vertellen is een moeder en haar vier kinderen. Haar man is opgepakt door de terreurgroep dat in hun thuisland aan de macht is en ze weet niet of hij nog leeft. Toen ze hier nog maar een maand woonde heeft ze haar dochter alleen moeten begraven omdat ze nog niemand daar kende. Haar overleden dochter leed aan speciale ziekte, die haar jongste dochtertje nu ook heeft. 

Één van haar dochters kwam in contact met de jongere zus van de vrouw van het stel waar ik eerder over vertelt had. Toen zij tot geloof kwam volgden later haar moeder en broers en zusje ook. Nu doen ze een Bijbelschool samen in de hoofdstad en genieten ze ervan om samen te leren over Jezus. 

De moeder glimlacht nu veel met echt opgelichte ogen. 

Ik vind het bijzonder dat ik deze mensen heb mogen ontmoeten en hun verhalen heb mogen horen. Zelfs met alle zware dingen waar zij doorheen leven hebben ze hun hoop en vreugde gevonden in Jezus, het daagt mij uit om hetzelfde te doen. Ik hoop dat het jullie ook mag aanmoedigen dat we eeuwige hoop hebben in Jezus. 

Ik voelde me ook bemoedigd om met eigen ogen groei in aantal te mogen zien onder de zendelingen sinds ik er drie jaar geleden was. Ik heb hoop dat God bezig is met iets groots in deze regio, waar, naar horens zeggen, maar ongeveer 0,005% van alle zendelingen naartoe gaan.

We hebben zendelingen die er langer wonen mogen bemoedigen door ze bijvoorbeeld uit te nodigen voor een Zweeds diner bij ons thuis, dat was wel heel mooi. We hebben heel wat aardappels geschild en gehaktballetjes gedraaid:). 

In de gebedskamer hadden we één zin boven de gebedspapieren hangen; ''God is not done yet''. Daar wil ik samen in geloven en bidden, doen jullie mee? 

*i.v.m. veiligheidsreden zal ik de naam van het land niet noemen.